راه اندازی اینترنت مرکزی برای ساختمان‌هایی با واحدهای متعدد، مانند مجتمع‌های مسکونی و تجاری، یکی از بهترین روش‌ها برای ارائه دسترسی اینترنت با کیفیت و مدیریت‌شده است. این فرآیند شامل مراحل زیر است:

اینترنت ساختمانی

1. فیبر نوری (FTTH – Fiber to the Home)

  • تکنولوژی: فیبر نوری مستقیم به هر واحد.
  • مزایا: پهنای باند بالا، پایداری، و تأخیر پایین.
  • معایب: هزینه نصب بالا، مناسب برای ساختمان‌های نوساز یا با زیرساخت آماده.

2. شبکه کابلی (Ethernet یا LAN)

  • تکنولوژی: استفاده از کابل‌های CAT6 یا CAT7 برای اتصال به هر واحد.
  • مزایا: نصب سریع، هزینه معقول، پهنای باند کافی برای ساختمان.
  • معایب: نیاز به کابل‌کشی مناسب و مدیریت مصرف.

3. شبکه وایرلس (Wireless Mesh Network یا Point-to-Multipoint)

  • تکنولوژی: ایجاد نقاط دسترسی بی‌سیم در ساختمان.
  • مزایا: مناسب برای ساختمان‌های بدون امکان کابل‌کشی.
  • معایب: محدودیت در پهنای باند و تأثیرگذاری نویز.

4. VDSL یا G.fast

  • تکنولوژی: استفاده از خطوط تلفن موجود برای ارائه اینترنت پرسرعت.
  • مزایا: استفاده از زیرساخت موجود، هزینه کمتر نسبت به فیبر.
  • معایب: پهنای باند محدود برای هر واحد.

5. راهکار اینترنت اشتراکی (Shared Internet)

  • مدیریت: استفاده از یک اتصال مرکزی (مثل FTTH یا وایرلس) و تقسیم پهنای باند با یک روتر پیشرفته مانند کریو یا میکروتیک.
  • مزایا: کاهش هزینه کلی، مدیریت آسان.
  • معایب: وابستگی پهنای باند به مصرف کلی ساختمان.

6. استفاده از GPON (Gigabit Passive Optical Network)

  • تکنولوژی: یک اتصال فیبر نوری به ساختمان و تقسیم پهنای باند بین واحدها.
  • مزایا: پهنای باند بالا و توزیع انعطاف‌پذیر.
  • معایب: نیاز به تجهیزات تخصصی و هزینه اولیه.

پیشنهاد نهایی:

اگر ساختمان جدید است و بودجه کافی وجود دارد، فیبر نوری (FTTH) بهترین گزینه است. در غیر این صورت، شبکه کابلی (LAN) یا GPON گزینه‌های اقتصادی و قابل‌اطمینان هستند. بسته به شرایط ساختمان، جزئیات بیشتری می‌توان ارائه کرد.

دیدگاه ها غیرفعال است