راه اندازی اینترنت مرکزی برای ساختمانهایی با واحدهای متعدد، مانند مجتمعهای مسکونی و تجاری، یکی از بهترین روشها برای ارائه دسترسی اینترنت با کیفیت و مدیریتشده است. این فرآیند شامل مراحل زیر است:

1. فیبر نوری (FTTH – Fiber to the Home)
- تکنولوژی: فیبر نوری مستقیم به هر واحد.
- مزایا: پهنای باند بالا، پایداری، و تأخیر پایین.
- معایب: هزینه نصب بالا، مناسب برای ساختمانهای نوساز یا با زیرساخت آماده.
2. شبکه کابلی (Ethernet یا LAN)
- تکنولوژی: استفاده از کابلهای CAT6 یا CAT7 برای اتصال به هر واحد.
- مزایا: نصب سریع، هزینه معقول، پهنای باند کافی برای ساختمان.
- معایب: نیاز به کابلکشی مناسب و مدیریت مصرف.
3. شبکه وایرلس (Wireless Mesh Network یا Point-to-Multipoint)
- تکنولوژی: ایجاد نقاط دسترسی بیسیم در ساختمان.
- مزایا: مناسب برای ساختمانهای بدون امکان کابلکشی.
- معایب: محدودیت در پهنای باند و تأثیرگذاری نویز.
4. VDSL یا G.fast
- تکنولوژی: استفاده از خطوط تلفن موجود برای ارائه اینترنت پرسرعت.
- مزایا: استفاده از زیرساخت موجود، هزینه کمتر نسبت به فیبر.
- معایب: پهنای باند محدود برای هر واحد.
5. راهکار اینترنت اشتراکی (Shared Internet)
- مدیریت: استفاده از یک اتصال مرکزی (مثل FTTH یا وایرلس) و تقسیم پهنای باند با یک روتر پیشرفته مانند کریو یا میکروتیک.
- مزایا: کاهش هزینه کلی، مدیریت آسان.
- معایب: وابستگی پهنای باند به مصرف کلی ساختمان.
6. استفاده از GPON (Gigabit Passive Optical Network)
- تکنولوژی: یک اتصال فیبر نوری به ساختمان و تقسیم پهنای باند بین واحدها.
- مزایا: پهنای باند بالا و توزیع انعطافپذیر.
- معایب: نیاز به تجهیزات تخصصی و هزینه اولیه.
پیشنهاد نهایی:
اگر ساختمان جدید است و بودجه کافی وجود دارد، فیبر نوری (FTTH) بهترین گزینه است. در غیر این صورت، شبکه کابلی (LAN) یا GPON گزینههای اقتصادی و قابلاطمینان هستند. بسته به شرایط ساختمان، جزئیات بیشتری میتوان ارائه کرد.